Dior

Oglądałam wczoraj telewizję. Ewenement.

Trafiłam na film dokumentalny o Christianie Diorze. W pierwszym momencie automatycznie przerzuciłam na kolejny dostępny kanał, ale po chwili, gdy dotarło do mnie, co akurat mówił lektor w tymże filmie, wróciłam.

A mówił o fascynacji małego Christiana ogrodem przy rodzinnym domu: zapachami kwiatów, ich chwilowym pięknem.

Obejrzałam z ciekawością cały film do końca i jeszcze długo myślałam o tym, czego się dowiedziałam o tej postaci, która była mi dotąd zupełnie obca.

Dziś zdaje mi się całkiem bliska jego idea kobiety-kwiatu. To ciekawe, że był pierwszym projektantem, który równolegle do kolekcji wypuścił także perfumy, które miały być dopełnieniem tej wizji. Jego ciągłe poszukiwanie ideału z dzieciństwa: pięknych strojów matki i jej przyjaciółek, a także zapachów i widoków z ogrodu, dało mi znów do myślenia o genialnej dziecięcej intuicji. Patrzę na swojego syna i staram się jak najlepiej go poznać. Nie stłumić tego, co ma w sobie, tylko dostrzec to i umieć nazwać, pomóc w rozwoju tak, by był spełniony. 

Znów jestem zachwycona pomysłowością Stwórcy. Każdego ulepił inaczej, umieszczając w jego sercu pragnienia, które jednocześnie stanowią drogowskaz do szczęścia i spełnienia. Szkoda, że tak łatwo są one tłumione, odrzucane jako irracjonalne, tępione wręcz niekiedy. Słyszałam i czytałam opowieści, w których bohaterowie, zupełnie zwyczajni ludzie zaczynali wreszcie realizować to, o czym marzyli w dzieciństwie, a co porzucili w ciągu lat, co nareszcie dawało im właśnie poczucie spełnienia, satysfakcji, radości. Jest to oczywiście ciężka praca, zawsze kosztem czegoś, ale ta realizacja własnego powołania (nie bójmy się tych słów) jest warta tej walki. Czyż nie?

Znalazłam przepiękne hafty pewnej Włoszki i sama też postanowiłam spróbować:

Kwiatowy monogram dla Panny Młodej

Przypomniałam sobie także, że nie zrobiłam zdjęcia urodzinowego quiltu mojego Męża.

Coffee spell, jak go roboczo nazwałam :)

Pikowany na long armie Agnieszki Wietczak z Wytwórni Śliczności :)