La Loba

Zebrałam swoje kości. Wszystkie, co do jednej.

Teraz stoję nad nimi i zaczynam śpiewać.

Niech mój głos je ożywi i scali.

Będę biec.

Jej oczy, które mnie unikają.

Jej postawa, która karze mnie swym milczeniem.

Jej brak otwarcia, ziejąca pustka.

Szkoda.